• 

• - “می شود نروی. بمانی. این غول های آهنین، تو را پرنده می کنند. پرنده شدن چیز خوبی نیست. پرنده ها را در قفس، زندانی می کنند.”

• - ” اما پرنده ها پرواز هم می کنند.”

• - “پرواز، هوایی شان می کند. این ها شعر است. تخیلات ما آدم هاست از پرواز و پریدن و رفتن. تو پرنده نباش. یک پنگوئن چاق باش که کج و کوله راه می رود.”

• - “چرا به معجزه ها بی اعتنایی؟ یه این همه تکامل و عروج آدم های میرا ،که توی ابرهای پنبه ای فور می روند و احساس جاودانگی می کنند.”

*

   پنج دقیقه گذشت. زمستان شد. هوا سرد شد. یک هواپیما از ابرهای کوچک گذشت.

می آیی یا می روی؟

دیگر به فرقی می کند؟

من در هیچ کدام سهمی نخواهم داشت. چون تو ترجیح داده ای یک پنگوئن باشی که با دست های کوچکش توی ابرهای سفید پرواز می کند.

نوشته ی راضیه مهدی زاده

مجموعه ی ماهی،دامن چین دار می پوشد.

نشسته بودم قیف درست می کردم، واسه نخودچی کیشمیش، عروسکم حوصله اش سر رفته بود، هی منو نگاه می کرد، آخر سر ازم پرسید:
- چیکار می کنی؟
- دارم قیف درست می کنم که توش نخودچی کیشمیش بریزم واسه دوستهام.
- دوست چیه؟
- دوست همونه که آدم از دیدنش خوشحال میشه، باهاش راحت حرف می زنه، درد دل می کنه، دوست خیلی چیز خوبیه، مگه تو دوست نداری؟
- نه، آخه من قلب ندارم.
- خوش به حالت، اینجوری کسی نمی تونه قلبتو بشکنه.
- تو هم می تونی مثل من باشی، حتی با وجود قلب.
- چه جوری؟
- به آدما به چشم عروسک نگاه کن، چون وقتی قلبت می شکنه که بهشون به چشم آدم نگاه کنی، فکر کن همه مثل من قلب ندارن، اونوقت دیگه ازشون انتظار نداری که به قلبت احترام بذارن.
- خب قلب خودمو چیکار کنم؟ من که قلب دارم.
- اونو دیگه نمی دونم، فکر کنم کار سختی باشه قلب داشته باشی و فکر کنی بقیه قلب ندارن، واسه من آسونه ولی. 
- هووووم، ولی تو مهربون ترین عروسک بی قلب دنیایی.
- اوهوم، آخه من می فهممت. یه تیکه از تو توی وجود من هست، بدون قلب و احساس، بدون ترس و هراس، بدون شادی و سرخوشی،،بدون دلواپسی و دلتنگی، بدون عشق و محبت… من توی بی قلبم. راحت و بی خیال.
- من دوست ندارم مثل تو باشم.
- خب پس بشین قیف درست کن، قلب که داشته باشی این مکافات رو هم داری، منم با خیال راحت تماشات می کنم.
عروسکم رو پنجشنبه با خودم میارم، شاید از “پشت آیینه قدیمی” یه قلب کوچولو واسش پیدا کردیم

دلتنگ یعنی یک نفر که دوستت دارد-
تصمیم می گیرد تو را از شعر بردارد

تا جای تو خالی نباشد، توی هر مصراع
“او”،”تو”،”شما” یا یک ضمیر ساده بگذارد

<یک مهر >

آخرین روز تابستان 
یادهایی با من می میرند
تا اولین روز پاییز 
بی یاد بودی به دنیا بیایم
و در مسیر این رفت و برگشت
خاطرم نیست دیگر
چند خاطره را کشته ام
خاطرم نیست اما
تا به این خیابان ،این جا ، این جاده برخورد می کنم
رد می شود
یادرگی از زیر تمام پوستم
انگار که یوسفی 
از چاه یک زن بی حواس در آمده باشد 
آشنایی از ذهنم در می آید 
مشامم از عطر فروشی شهر بو می برد
بوی پیراهن مردی
که در جاده ی «هستی ونیستی »از بین نرفته است
و اینجاست
که بودن یا نبودن 
فقط به عشق بستگی دارد

امروز
تولد دوباره ی من است
و تنها کسی که به یادم باشد
تنها کسی ست که به یادم مانده است .

—————–
نطفه ی عشق

زن 
بدون نطفه ی عشق
زایمان کرد
وجنین ناقصی
که نیمی از آن در تنهایی مردی مانده بود
نصیب گربه های سطل آشغال شد

صحنه های دلخراش بعدی 
درهیچ اخباری دیده نمی شود
و هیچ شاعری
هرچقدرهم که شاعرباشد
نمی تواند
پشت این دروغ
دروغی بزرگتررا 
از یک سطل زباله در بیاورد .

 شاعر :منیره حسینی /از مجموعه ی « فرودهیچ پرنده ای اضطراری نیست »

در آمدم درخت 
و روی همه تن ها کَندند مرگ

دور تا دورم را خالی می کنم از انسان 
که وقتی می دوید 
کلاغ ها را در سَر می بُرد 
گیج می خورد و 
بر پُلی از خود
تو را 
در سقوط
تکثیر می کرد 
می رسیدم 
و واقعه در خود عمیق می شد

برای از تو نوشتن و تبریک تولد گفتن،اول مهر اصلا روز خوبی نیست،با اکتساب اینکه زمین گرد است و کروی وعقربه های ساعت به طرز اجتناب ناپذیری،در همه جای دنیا به هم گره خورده اند.

راستش هوا چسبناک است اما به من نمی چسبد…

اول مهر جای خوبی نیست،وقتی آسمان پنجره ی من،لایه لایه قرمز و آبی ست. وقتی آسمان پشت پنجره دم کرده اما بوی چای نمی دهد.

بوی شرجی می دهد. بوی علف هایی که با باد دسته می شوند،شبیه دسته های تربچه ی گاری ه چوبی که رو به روی فرهنگسرا می ایستاد.

شبیه بوی تند فن مترو که به هم نگاه می کردیم و بر اساس داستان قدیمی که تنها با چشم میانمان رد و بدل می شد به طرز بی منطقی می خندیدیم.

اول مهر جای خوبی نیست وقتی موسیقی راک اند رول از طبقه ی پایین و بوی ادویه ی غذاهای مکزیکی تهران را،بالکن را،گس بادهایی که لای آلاچیق های چوبی ه قیطریه می پیچید و تولدهای بی نور تو را این همه از من دور می کند.

وقتی انگلیسی ه غلیظ کودک سیاهی که در کوچه می دود،این همه فاصله را با شرجی هوا از توری پشت پنجره،از برگ های صدری ه گلدانی که مرجان برایم هدیه آورده،از ترمه ی قرمز رومیزی،از لیوان فرش باف ایرانی ه روی میز عبور می دهد و می رساندم به این جا که درخت هست،رودخانه هست،آفتاب هنوز گرم است و فردا هوا بارانی هواهد شد همان گونه که تو مجنونش هستی.. ولی یک مهر نیست. پاییز نیست. بوی چوب سوخته نمی آید.بچه ها فردا به مدرسه نمی رودند و تو هم نیستی…

 و یادم می آید غربت چه تعریف ساده ای دارد.

همین که خنده های گوش خراش تو کم است.

همین که صدای جیغ دارت به هیچ کجای این شهر نیاویخته…

همین…

 و این بزرگترین استخوان درد رفتن است.

.

.

آمدنت را… از غلیظ شدن هوا… از چسبناکی شهر… از عروسک رقصنده ای که گوشوراه هایی قرمز داشت…

نه…

برهنمه بگویمت..

آمدنت را دوست نداشتم.

آمدی و من فقط عروسکم را دوست داشتم. عروسکی که مثلا تو برایم خریده بودی…

تا من حسود نباشم. حسودی نکنم.. اما تو چشم هایت سبز بود. و موهایت بور بود و طلایی.

و همین یک دلیل ساده ی کوچک همه چیز را خراب کرد.

دوستت نداشتم…

دوستم نداشتی…

و ناگهان سال ها گذشت.

یک روز که طولانی بود با دست های کوچک مان که کج و کوله است،کوچه ی آجری ه تلخ سل های کودکی مان را زیر برف سفید سنگینی دفن کردیم.

شب ها را می خندیدیم..

 روزها را زمزمه می کردیم.

و تو همیشه به بی قواره ترین شکل ممکن روی فرش دراز می کشیدی و مسایل فلسفی جهان را با موچین و آینه ای که معمولا از پشت پنکک ها کنده بودی،حل می کردی… و من با عینک بزرگم که سال ها بود روی صورتم داشت جایش را باز می کرد برای تو ژست می گرفتم تا بحثی جدید و تسلسلی هماره…

.

.

و امروز این همه نمناکی ه یک مهر و آهنگ دلهره آور”مدرسه ها وا شده..” را در مزرعه سبز چشم های تو می کارم،شاید روزی درختی شود که بوی چوب سوخته ی پاییز می دهد.