آرشیو مطالب در دسته بندی ‘گالری’

دلم می خواست یک ماهی قرمز بودم با سه دم کوچک که در یک حوض آبی،تنها زندگی می کرد. بعد عید می شد.

یکی می آمد و من را از وسط حوض آبی صید میکرد و می انداخت توی این طرف. بعد وسط این دشت پر از گل،توی این بهشت غوطه می خوردم،غرق می شدم. 
آخر،می دانی بهشت ها کوچک اند.خیلی کوچک…

.
آن نقطه های نور… کشتی های رودخانه ای که وسطش به من و تو رسیده… کجا می روند؟ساکنان کشتی به چه فکر میکنند؟
توی رودخانه،کنار نورهایی که در آب غرق می شوند،یک هیچ بزرگ جاری ست…

.
گاهی که از در می آیم تو،سرش را جلو می آورد و سلام می کند. گاهی که قیمه درست میکنم،می آید سر میز و قیمه را تست میکند.گاهی هم هات چاکلتم را تعارف میکنم.
می آید.می نشیند.
هات چاکلتش را می خورد و می رود.
فکر می کنم،آقای مرگ است.

.
زن.دستش را ها کرد.
حصیرها را در مسیر باد بافت.
زن،دستش را ها کرد. نگاهی به بازوی لخت پسرش انداخت که کنار نقاشی ها روی حصیر خوابش برده بود.
زن دستش را ها کرد. پتو را روی پسرک کشید.
نشست. دستش را ها کرد و تمام شب،حصیرها را به هم بافت.
.
عینک و کیف حصیری جامانده های من در #smashberger .
.
I was on the way of wall street where is literally money and gold source of the world.
I stoped for grabbing a bite at this fast food and put my bag,eyeglass and all extra stuff away on the table,waiting for my order but I couldn’t stop thinking of that homeless pregnant sitting on the gold without any shelter.
.
.

.
اسم تو چیست؟ تو را چه صدا کنم؟
آفتاب،باران،یلدا،سپهر،سپیده،سحر،دریا،ساحل،صدف،هنگامه،آرامش،دلواپسی،ترس،شعف،امید،دلهره،شور،شعف…
همه ی این ها اسم توست. هر روز به یک اسم صدایت خواهم کرد.
#بخشی از داستان#یک کیلو ماه
.
.
این همه فرشته با پرهای حریر تو گوشه گوشه ی دنیا…

.
دیشب توی خواب من بودی.
دست هایت و انتهای انگشت ها…
و رسیدن به انگشت های ظریف دخترک…
دیشب توی خواب او بودم.
گفت:آشفته بودی و پریشان…
و یاد اسم فیلمم افتادم.
“خواب هایت می روند.
نخ ببندشان…”
و انگشت های ظریف دخترک که دست های تو را بلعیده بود…
.
.
I remember that one of my cclassmates told on film critic class about these stuff can’t add some extra science or information to us.
Our prof said that everything isn’t for adding and increasing. You have to stop sometimes and just observe…
From my point of view This sentence was enough for that course.
.
.

.
بالای این بام سبز که درخت پیچان دارد و آسمان نزدیک،همیشه پیرمردی نشسته است.
یک صندلی پلاستیکی کهنه و نشستن بر لب بام…
اصلا هم لبخند ندارد. اصلا هم مهربان نیست. اصلا هم آدم هایی که رد می شوند و نگاهش می کنند برایش مهم نیست.
توی قاره های پیچان و کهکشان های سیال خودش،غرق است.
تهران هم که بودم،توی مسیر مترو یک پیرمرد بود که همیشه بر لب جوی خشک کوچه شان می نشست.
آخرین روزها دیگر نبود.
دیروز هم بالای پشت بام نه پیرمرد بود و نه صندلی پلاستیکی اش.
آسمان و ابر و درخت ها بودند اما…
.
.
“The young people think the old people are fools but the old people know the young people are fools.” Agatha Christie

.
قطره قطره بر جان دیوار،رخنه کردن
را شنیده ای؟
معجزه ی بهار را شنیده ای؟
قصه ی هزارویک قناری ه گنجشگان را که کلمه به کلمه، روی شاخه های درخت همسایه،جا می گذارند را چطور؟
از وقتی رگ های روان تو را بر کالبد بی جان دیوار دیده ام،بذر صبر را دریافته ام.