نوشته های با برچسب ‘داستان های مینیمال نوشته ی راضیه مهدی زاده’

می دونم که این عکس اصلا قشنگ نیست. غیرحرفه ای و ناشیانه و زشته… اما یه درخت داره شبیه درخت تو… این درخت و همه ی درخت هایی که این همه بلند می شن تا برسن پشت پنجره ی شیشه ای ه آدم ها…
.
کاج ها، شبه کاج ها… همشون منو یاد تو می ندازن… یاد اون کاج بلندی که پشت پنجره ی اتاقت بود. 
که از فلسفه می دونست. که از عرفان براش می گفتی.. که عاشق نور شده بود و سهروردی از بس تو براش گفته بودی… که بوی سیگار اسه می داد و ماربرو.. از بس فوت کرده بودی بهش… از بس ته سیگارهات رو باد رسونده بود لا به لای شاخه هاش…
.
.
که یه روز وقتی از اون خونه رفتید، که یه شب وقتی تا صبح با هم حرف زدیم،بغض کردی و گفتی ” من دلم برای کاج پشت پنجره مون تنگ شده…“ که همه ی کاج های بلند پشت شیشه ها،منو یاد کاج بزرگ و مهربون تو می ندازن.. که نمی دنم هنوز اونجا هست. هنوز سرپا هست؟ که هنوز مهربون هست؟ که هنوز صبور هست؟ که هنوز به دردو دل آدم ها گوش می کنه یا نه؟

که هر کاج بلندی یه آدم ساکت می خواد با یه عالمه حرف توی دلش…
.
.
We’ve got this gift of love, but love is like a precious plant. You can’t just accept it and leave it in the cupboard or just think it’s going to get on by itself. You’ve got to keep watering it. You’ve got to really look after it and nurture it. 
@yegan_kh .
.

 — at Parisa.

 — at Manhattan View.

.
بهم گفت:” پیرمرد خردمندی که در ایالت همسایه زندگی می کرد و همین پارسال فوت کرد،می دونی تو یکی از کتاب هاش چی نوشته؟”
.
من سریع می فهمم منظورش کیه.
می گم:” واا.. نیومکزیکو که ایالت همسایه
نمی شه…”
.
میگه:”نوشته که اگر می توانید بدون نوشتن زندگی کنید،هرگز ننویسید و زندگی کنید.”
.
جلومون یه کتابفروشی ه،کنارش یه رستوران. مرز بین شون هم یه گلدون شبه شمعدونیه…
.
به حرف گابریل گارسیا مارکز فکر می کنم. روی گلدان فوکوس می کنم و عکس می گیرم.
.
.
“Lack of direction, not lack of time, is the problem. We all have twenty-four hour days.”
Zig Ziglar
.

 — at Panera Bread.

.
.
پیرزن و پیرمرد،عاشق هم بودند. اهل روسیه بودند. رنگ پوست شان مخلوطی از صورتی و سفید بود.
جای انگشت های زن را روی دست های برفی پیرمرد دیدم که یک لکه ی صورتی باقی ماند.
.
اما عشق چیز خوبی نیست. دیده ام که می گویم.
خاله ام وقتی عاشق شد کم کم از خواهرهایش،از مادرش،از فک و فامیل و تمام آدم ها و تعلقات دنیا برید.
هیچ کس خاله را دوست ندارد.
اما او از عشق می نوشید و می خورد و با عشق زنده بود.
و اگر یک روز اتفاقی یک جایی می دیدی اش،مهربانی اش،لبخندهایش،پوست صاف و صورتی صورتش هزار بار دلت را می برد و یادت می رفت دلیل نفرت را…
.
عشق یک چیز صورتی ست.
.
.
I’d say that don’t be a dreams stealer