آهنگی که می ماند. عروسک می میرد. کوک خراب می شود اما آن اهنگ لعنتی می ماند.
.
بعضی چیزها همانطور که خود به خود می آیند و زاییده ی هول هولکی و بی خردانه ی عشق هستند همانجوری الکی الکی هم گم و گور می شوند. .
سال ها پیش بود که به خود گفتم این عینک و این پلاک که اسم من و تو را روی خودش حک کرده، هرگز هرگز گم اش نمی کنم. .
. هر روز صبح بیدار می شدم. پلاک را می انداختم و مثل یک فلز مقدس، گاه و بی گاه لمس ش می کردم. 
نگاهش می کردم. بو می کردمش… همه چیز سر جایش بود. 
حتی وقتی او رفت هم، من گفتم همه چیز باید سر جایش باشد. 
من اصرار داشتم همه چیز همانجوری سر جایش بماند. آخر فکر می کردم اینجوری همه چیز درست می شود.
آخر خرافاتی شده بودم و با خودم شرط می بستم تا آخر این ماه اگر هر روز پلاک را بر گردنم بیاندازم، اتفاقی توی یک کوچه ای وسط یک خیابانی می بینمش… اما تهران زیادی بزرگ شده بود. از وقتی او رفته بود همه ی کوچه ها و خیابان گشاد شده بودند.
.
بعد هم یکی از همان روزها…. مترو شلوغ بود. پیاده شدم. رفتم دانشگاه.
کتاب را باز کردم. عینکم را بیرون آوردم.
می خواستم بخوانم. عینکم؟ عینکم؟ عینکم نبود. عینک گل داری که با هم خریده بودیم و خیلی خاص بود.
داشتم سکته می کردم. دست گذاشتم روی قلبم که نایستد. دستم را که روی قلبم گذاشتم، دیدم پلاکم. پلاکم. پلاکم هم نبود.
.

بله. به همین سادگی. به همین سادگی هردوی شان رفته بودند 
اما آهنگ آن روزها هنوز هم مانده است. آن روزها که محسن یگانه خوانده بود“ سکوت قلبتو بشکن و برگرد،نزار این فاصله بیشتر از این شه…“ .
.

عروسک کوکی اش می چرخید. می رقصید و آهنگش تا ابد، گوشه ی اتاق می ماند.

Success consists of going from failure to failure without loss of enthusia