نوشته های با برچسب ‘نوشته ی راضیه مهدی زاده’

طوفان که آمده بود من با خودم گفتم: باز این آمریکایی ها شلوغش کردند.اینا خیلی سوسول ن.

.
و به این ترتیب ما هیچ آذوقه ای در خا نه نداشتیم و از فرط طوفان زدگی هی می زدیم تو سر و کله ی هم و با هم دعوامون می شد. 
تمام وسایل حمل و نقل عمومی رو چک کردیم و نشون داد یک اتوبوس در یک ساعت مشخصی می رود به سمت هوبوکن.
رفتیم و نشستیم کافه پنی یرا… 
بعد اینقدر نشستیم که طوفان و آذوقه و وسایل حمل و نقل عمومی را یادمان رفت. 
دیدیم نه اتوبوسی می آید،نه می شد با لایت ریل و قطار و مترو و تاکسی رفت. همین شد که اوبر گرفتیم(اوبر،یک اپِ تاکسی یاب است با جی پی اس و لوکیشن روی موبایل و…) عکس آقای راننده را نشانمان داد که مثلا فاصله اش با شما اینقدر است و سر خیابان ۵ است و دارد می پیچد به سمت شما. آقای سبزه ای بود که بینی بزرگی داشت.
.
بعد هم سوار شدیم و اولین سوال این بود که اهل کجا هستید؟؟ 
وقتی فهمید ایرانی هستیم کلی ذوق کرد. خودش مصری بود. گفت :اجیپت. 
ما پرسیدیم شما خودتان به مصر توی عربی چی می گیید… گفت میصر… بعدش هم شروع کرد به اینکه ما بهترین مردم دنیا هستیم.(یعنی ما و خودشان و کلا مسلمانان)
وقتی از کنار رودخانه ی هادسون می گذشتیم، نور ایمپایر استیت و نورهای آن جزیره ی مثلثی وال استیریت افتاده بود توی آب… و من هی همینجوری دلم می رفت. هر دفعه دلم می رود…هنوز هم می رود دلم برای این رودخانه و این نورهای منجمدش.
آقای مصری وقتی به آن تکه ی راه رسید،گفت ”ساچ عه پیس آو شت.“بعد هم گفت اصلا نیویورک را دوست ندارد. کمی هم برایمان قرآن غلیظ عربی خواند و بعد هم زد زیر آواز. یک آهنگ انگلیسی می خواند“گو تو لفت“
.
آقای مصری من را برده بود انقلاب انگار…مثل این بود که خطی های انقلاب -شهرک سوار شده بودم.
من را داشت می برد از شهرک غرب به سمت انقلاب… آنجا راننده تاکسی هاt از شلوغی و آلودگی هوا و آدم ها برایت یکریز غر می زندند. اینجا آقای راننده از“ چیپ گاورمنت“ غر می زد وهر چند دقیقه یک بار هم استاپ کوچکی می کرد و با آدم هایی که داشتند برف ها را پارو می کردند کمی حرف می زد و می گفت ”شیم آن گاورنور“ “چیپ میر… ” 
و بعد رو به ما می کرد و می گفت :این آمریکایی ها،این نیویورکرها هیچ چیز برایشان اهمیت ندارد.
.
من فکر می کنم آقای مصری هم مثل من دلش تنگ شده بود که هی غر می زد. 
موقع پیاده شدن کلی تعارف کرد و گفت هرچقدر که دوست دارید بدهید و ما برادریم و به من هم گفت :بیوتیفول ایرانین لیدی…
رسیدیم خانه…
عادت وار، بی بی سی را باز کردم. 
نوشته بود:امروز سالگرد انقلاب مصر است و شهر پر شده از تدابیر امنیتی شدید.“

عکس و نوشته از راضیه مهدی زاده

فکر کنم همه چیز از آن روز شد که همه با هم رفتیم مهمانی.. رفتیم مهمانی و نشستیم دور هم..
.
همنیجوری نشستیم دور هم و یکدیگر را نگاه کردیم… ما آدم های الکی روشنفکری بودیم که در آن روزها با آن سن های دو دهه ای نشده مان فکر می کردیم دنیا را فتح کرده ایم. .
همه مان هم از آن جویندگان تقلبی علم بودیم.
تا اینکه او آمد.
.
او اصلا توی این وادی ها نبود. آن روز هم همینجوری اتفاقی راهش کشیده شده بود.
وسط میهمانی شروع کرد به خواندن و خواندن و خواندن… آواز خواند و دامن نیمه بلند صورتی اش را چرخاند و کمی رقصید و چرخید.
همان شد.. از آن روز به بعد یکی از آن جویندگان علم دیگر آن آدم روز اول نبود. یکی از آن جویندگان علم که نفر اول همه ی المپیادها و امتحان ها بود.. اولش مشخص نبود آن حجم بی قراری…
.
امروز عکسش را می بینم وسط آوزاه خوانان ارغوانی پوش… می خواند و جیغ می کشد و می خندد. 
توی دندان هایش شعفی ست. شوری ست.. نشانی ست از هزار شوق که دیگر الکی نیست. .
.
Music can melt all distinct parts of your whole body… definitely it’s a miracle.
.

دوباره عاشقت شده ام. از توی یک عکس که ساعت ۱۲ ظهر در قابی نصفه باز می شود. از توی یک عکس که تور ا تکیه داده به دیواری بی رنگ و خاکستری نشان می دهد. .

.

از همین زاویه،از همین غروب،از پشت همین پنجره ی شاید پنجاه تا عکس دارم. دلم نمی آید هیچ کدام از عکس ها را پاک کنم.
عکس ها عین هم هستند اما این غروب هر روز رنگ تازه ای ست. هر روز یک حرف تازه ای دارد برای گفتن…
.
.
یک دوست آمریکایی پیدا کرده ام تازگی ها. اسمش دزیره است و من سریع یاد معشوقه ی اول ناپلیون افتادم که اسمش دزیره بود و کتابش را در دبیرستان خوانده بودم. بعد هم ناپلیون چشمش که به ژوزفین افتاد،دزیره را تف کرد و فراموش… دزیره که اینطور نوشته بود…
.
دزیره از من پرسید:” پاییز رو می بینی یاد چی می افتی؟”
همینجوری بی فکرانه و بدون لحظه ای تامل گفتم:”یاد مرگ” 
بعد دزیره،چشم هایش درشت شد. دهانش بسیار زیاد باز شد و با صدای بلند پرسید:” واقعا؟! من تا به حال نشنیده بودم همچین چیزی. اولین باره…چقدر عجیب…”
.
بعد از خودم پرسیدم:”واقعا؟!”
.
.
I can’t stop taking photographs from this spectacular view. Everyday I have this view from behind of my window and almost always I take a photograph everyday everyday… they are the same but new..
.

وقتی که داشتم چمدان ۲۳ کیلویی ام را می بستم،فکر کردم زندگی یک چیزی کم دارد.
رفتم و با چهار بسته سوزن ته گرد برگشتم.
خواهرم گفت:” آنجا که می روی بورکینافاسو نیست.”
.
بورکینافاسو سرزمین قصه های دور بود. خطه ای از خاک های ناباوری و دست نیافتنی…
.
تا اینکه یک دوست بورکینافاسویی پیدا کردم.
وقتی گفت زبان رسمی کشورشان فرانسه است با همان ۵ جمله ای که در سه ترم کلاس فرانسه ی زیر پل کریم خان یاد گرفته بودم،شروع کردم به حرف زدن…
و او خندید…
.
و هر روز برایم نامه نوشت.
از خودش. از خانواده اش. از ۱۴ خواهر برادری که داشت.
از اجاره ی خانه که چقدر در منهتن گران است.از خانه شان که دو طبقه است و دو همسر پدرش با شادی در آنجا زندگی می کنند.
عکس پدر و مادرش را فرستاد. 
عکس تابلوهای نقاشی اش.
من دیگر جواب حبیب را ندادم اما حبیب تنها بود. خیلی تنها…
.
پ.ن: 
عکس را به خاطر سه پرنده گرفتم که روی سیم نشسته اند. مهاجران خسته ی نیویورک هستند و یکی دارد برای دوتای دیگر داستان آمدنش را تعریف می کند.
.
.
This picture was taken just for those 3 Birds which sat on the wire. I guess that one of them was telling others her/his immigration story to new York city.
Trust me